ایران: چرا ممکن است ملایان به‌زودی دوباره دست به اعدام‌های جمعی بزنند؟
برای چندین ماه است که جمهوری اسلامی ایران روند اعدام مخالفان خود را سرعت بخشیده است. این موضوع نشانه‌ای از یک رژیم در حال فروپاشی است که می‌کوشد به هر قیمتی قدرت خود را حفظ کند و باید موجب نگرانی غرب شود.
نویسنده: پلین دَریو
«چرا اعدام‌های سال ۱۹۸۸ باید تکرار شوند؟»
این، عنوان سرمقاله‌ای است که در تاریخ ۷ ژوئیه توسط خبرگزاری نیمه‌رسمی فارس منتشر شد؛ عنوانی که باید رسانه‌های غربی را نگران کند. در ماه‌های اخیر، ایران شاهد افزایش شدید و ترسناک اعدام‌ها و بازداشت‌های فعالان سیاسی بوده است.
در ۲۷ ژوئیه، دو عضو سازمان مجاهدین خلق ایران (یکی از اصلی‌ترین جنبش‌های مقاومت علیه رژیم ملایان)، مهدی حسنی و بهروز احسانی، به اعدام محکوم شدند. تنها در ماه ژوئیه، رژیم بیش از صد نفر را اعدام کرده است. طبق گزارش سازمان فرانسوی «با هم علیه مجازات اعدام» (ECPM)، در سال ۲۰۲۴، دست‌کم ۹۷۵ نفر در ایران به اعدام محکوم شدند.
جنایات ۱۹۸۸ به‌عنوان «نسل‌کشی» به‌رسمیت شناخته شده‌اند.
اعدام‌های ۲۷ ژوئیه با سالگرد کشتار ۳۰ هزار زندانی سیاسی در سال ۱۹۸۸ همزمان شد. در آن زمان، جمهوری اسلامی ایران هزاران زندانی سیاسی را که بیشترشان از اعضای سازمان مجاهدین بودند اعدام کرد.
در گزارشی که در سال ۲۰۲۴ منتشر شد، جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر در ایران، این اعمال را بدون تردید «جنایت علیه بشریت» و حتی «نسل‌کشی» توصیف کرد؛ چرا که این اعدام‌ها «تنها بر اساس وابستگی سازمانی یا عقیدتی» انجام شده‌اند.
او خواستار ایجاد یک «سازوکار بین‌المللی [...] برای تضمین تحقیقات فوری و جامع» با هدف «پیگردهای قضایی آتی» شد.
در حال حاضر، رژیم ایران این جنایات را نه‌تنها به رسمیت نمی‌شناسد، بلکه آن‌ها را توجیه نیز می‌کند. در همان مقاله خبرگزاری فارس، صراحتاً آمده است:
«برخلاف ادعاهای رسانه‌های معاند که اعدام‌های ۱۹۸۸ را خلاف حقوق بشر می‌دانند و به چهره‌هایی چون رئیسی [معروف به «قصاب تهران»] حمله می‌کنند، افکار عمومی امروز ضرورت چنین اقدامات سختگیرانه‌ای علیه شبکه‌های تروریستی داخلی را درک می‌کند.»
اروپای مماشات‌گر
تهدیدی آشکار. تهدیدی که اعضای مقاومت ایران می‌کوشند صدای آن را به گوش غرب برسانند.
حمید عنایت، کارشناس علوم سیاسی و عضو کمیته حمایت از حقوق بشر در ایران (CSDHI) می‌گوید:
«مماشات اروپا با رژیم ملایان، آن‌ها را به تداوم جنایاتشان تشویق کرده است.»
او می‌افزاید:
«غرب اغلب ترجیح داده با رژیم کنار بیاید تا اینکه از مردم ایران حمایت کند.»
با این حال، همه در غرب فریب نخورده‌اند. استفان جی. رَپ، سفیر سابق آمریکا در امور جنایات جنگی در دفتر عدالت بین‌المللی (۲۰۰۹–۲۰۱۵)، نمونه‌ای از این نگاه هوشیارانه است. او در ۲۴ ژوئیه در روزنامه واشنگتن پست هشدار داد:
«قتل‌عام بعدی در ایران، در برابر چشمان همگان در حال وقوع است.»
او به «افزایش فزاینده نقض حقوق بشر در ایران» اشاره می‌کند، روندی که به گفته او، «یادآور تاریک‌ترین فصل‌های تاریخ این کشور است و مستلزم واکنش قوی بین‌المللی است».
اتهامات همکاری خیالی
جنگ با اسرائیل که به تضعیف رژیم، نابودی زیرساخت‌های هسته‌ای و از بین رفتن بسیاری از مقامات کلیدی‌اش انجامید، بهانه‌ای شده برای سرکوب گسترده.
رژیم اعضای مقاومت را متهم می‌کند که با آمریکا یا اسرائیل همکاری دارند. استفان رپ می‌گوید:
«هزاران ایرانی در معرض خطرند، در حالی که مجلس به‌دنبال تسریع احکام اعدام در پرونده‌هایی است که بر پایه همکاری خیالی با نهادهای خارجی استوارند.»
در پشت این تهدید به سرکوب شدید، اعترافی تلخ به شکست یک رژیم از‌نفس‌افتاده نهفته است.
همان‌طور که مریم رجوی، رئیس شورای ملی مقاومت ایران، در بیانیه‌ای در ۲۷ ژوئیه تأکید کرد:
«خامنه‌ای [...] در واپسین روزهای حکومت ننگینش، مرتکب جنایتی بزرگ شد تا شاید لحظاتی آن را طولانی‌تر کند. اما این جنایت، تنها خشم ونفرت مردم ایران را شعله‌ورتر کرده و عزم جوانان شجاع ایران برای مقابله با فاشیسم دینی را راسخ‌تر کرده است.»
چهل سال فداکاری
در برابر این تهدید فوری، مقاومت ایران در حال بسیج است؛ از جمله با حمایت کمیته شهرداران فرانسه برای ایران دموکراتیک.
در ۲۶ اوت، شهرداری منطقه هفدهم پاریس نمایشگاهی همراه با کنفرانسی برای آگاه‌سازی افکار عمومی نسبت به وضعیت ایران برگزار کرد.
ژئوفروآ بولار، شهردار منطقه ۱۷ و میزبان این نشست، از مبارزه مخالفان رژیم ملایان تمجید کرد و گفت:
«آنچه همیشه عمیقاً مرا تحت تأثیر قرار داده، این مقاومت ریشه‌دار است که بیش از چهل سال فداکاری را در خود دارد. این مقاومت شایسته احترام و تحسین است.»
او یادآور شد:
«وضعیت حقوق بشر در ایران هولناک و غیرقابل تصور است.»
با این حال، پاسخ روشنی از سوی نهادهای اروپایی همچنان در انتظار است.
چند صدا خواهان اتخاذ سیاستی قاطع شده‌اند. از جمله سفیر یواخیم روکر، رئیس سابق شورای حقوق بشر سازمان ملل، که در کنفرانس شهرداری منطقه ۱۷ پاریس اعلام کرد:
«هرگونه مذاکره با رژیم ایران باید حداقل شامل دو مطالبه اساسی باشد: لغو مجازات اعدام و آزادی زندانیان سیاسی. این خواسته‌ها نباید در پشت پرده بمانند، بلکه باید صریحاً روی میز قرار بگیرند.»
این دستپاچگی رژیم ملایان، هرچند نگران کننده است، اما آیا می‌تواند فرصتی برای مقاومت جهت سرنگونی این رژیم نیز باشد؟
زیرا هواداران ایران دموکراتیک هرگز روی قدرت‌های خارجی برای پایان دادن به این دیکتاتوری حساب نکرده‌اند؛
آن‌ها فقط از جامعه بین‌المللی می‌خواهند به مصونیت رژیم پایان دهد.
Comments
Post a Comment